Προορισμός
Κύθηρα

Η ελληνική μυθολογία λέει ότι τα Κύθηρα ήταν η γενέτειρα της θεάς Αφροδίτης, γι' αυτό και υπήρχε ιερό προς τιμήν της στο νησί. Η ιστορία των Κυθήρων ξεκίνησε στους Μινωικούς χρόνους, με τους Μινωίτες να χρησιμοποιούν τα Κύθηρα ως ενδιάμεσο σταθμό για τα ταξίδια τους στη Δύση. Στην αρχαιότητα, τα Κύθηρα ήταν κυρίως υπό τον έλεγχο της Σπάρτης, αλλά συχνά καταλαμβάνονταν από τους Αθηναίους, καθώς βρίσκονταν σε ένα εξαιρετικά στρατηγικό σημείο στη Μεσόγειο Θάλασσα. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο τα Κύθηρα ήταν έδρα Επισκόπου. Τον 7ο αιώνα μ.Χ., ο βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος δώρισε το νησί στον Πάπα, ο οποίος με τη σειρά του το έδωσε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το 1204 οι Φράγκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, καθώς και πολλά νησιά. Ο Μάρκος Βενιέρης κατέλαβε τα Κύθηρα το 1207 και έγινε μαρκήσιος των Κυθήρων. Κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας το νησί μετονομάστηκε σε Τσιρίγο και χωρίζεται σε τρεις επαρχίες: τον Μυλοπόταμο, τον Άγιο Δημήτριο (τη σημερινή Παλαιόχωρα) και το Καψάλι. Οι Ενετοί παρατήρησαν τη στρατηγική θέση του νησιού και ως αποτέλεσμα εγκαταστάθηκαν εκεί και άρχισαν να χτίζουν πολλές οχυρώσεις γύρω του. Ένα από αυτά είναι το ισχυρό κάστρο πάνω από τη Χώρα που σώζεται μέχρι σήμερα. Στις 21 Μαΐου 1800, με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης ιδρύθηκε το ημιανεξάρτητο Ιόνιο Κράτος (που περιλάμβανε και τα Κύθηρα) υπό την εποπτεία του Σουλτάνου. Οι κάτοικοι των Κυθήρων συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση κατά της Τουρκοκρατίας. Στις 21 Μαΐου 1864 τα Επτάνησα ενώθηκαν με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το κύμα της μετανάστευσης εντάθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν οι άνθρωποι έφευγαν μαζικά για την Αμερική και την Αυστραλία. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τα Κύθηρα συμμετείχαν στο πολιτικό κίνημα που δημιούργησε ο Βενιζέλος, σχημάτισαν αυτόνομη διοίκηση και ενίσχυσαν τις Συμμαχικές Δυνάμεις. Η κατάληψη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς αύξησε τη μετανάστευση, η οποία έγινε ακόμη πιο έντονη μετά τον πόλεμο.